vrijdag 10 juni 2016

Mijn Jongens - column in Baarnsche Courant



Pas geleden mocht ik bij een militaire ceremonie aanwezig zijn van een van “Mijn Jongens”. Mijn Jongens zijn niet biologisch eigen zoons. Helaas, zou ik bijna zeggen, want ik ben dol op ze… Mijn Jongens, zijn leerlingen uit de Taekwondo en HanMuDo les. Jongens die hard werken, graag trainen, er helemaal voor gaan. Een van hen heeft onlangs gekozen voor een carrière bij de Marine.

Toen hij me het nieuws kwam vertellen, kon ik niet trotser zijn. Tegelijk realiseerde ik me dat mijn bijdrage aan zijn ontwikkeling tot een einde zou komen. Want om vanuit Den Helder naar Baarn te komen rijden voor een training, dat kan ik zelfs niet van Mijn Jongens vragen, hoe groot hun toewijding ook is.

Na een aantal weken bikkelen, op het strand en in de duinen, was daar het moment aangebroken dat hij voor het eerst z’n baret op mocht zetten. Een bijzonder moment in het leven van iedere militair en daarvoor had hij mij uitgenodigd. Dus in alle vroegte naar Den Helder, naar Mijn Jongen. Hoe ver ze het ook schoppen in de wereld, ze blijven tenslotte Mijn Jongens.

Omgeven met mooie rituelen en strak in het gelid, marcheren de jonge mannen en vrouwen op het ritme van de tamboer het kazerne terrein op. Kippenvel op je armen, even flink slikken … wat indrukwekkend. Een moment om nooit te vergeten. Het gezicht van Mijn Jongen daar in zijn nieuwe groep, getekend door kracht, doorzettingsvermogen, compleet vermoeid, helemaal tot zijn grens gegaan en die vervolgens verlegd… Een klein moment later is het dan echt zo ver, de pet mag af, de baret op. En dan die blik! Dát moment, díe grote glimlach die er dan heel even doorheen breekt. Dat vergeet ik nooit meer. Wat een eer om daar bij te zijn.

’s Avonds stuur ik hem de foto’s van de ceremonie en vertel ik hem voor de 1000ste keer hoe trots ik op ‘m ben. In het bericht terug schrijft hij: “het is ook aan jou en Taekwondo en HanMuDo te danken dat ik dit kon…” …. Weer ben ik even stil, weer moet ik een keer flink slikken, weer staat het kippenvel op m´n armen.






De ware mens - column in Baarnsche Courant


Lang geleden, lang voor ik mij dagelijks met sport, welzijn en gezondheid bezig hield, kwam ik een quote tegen van Confucius. Ter opfrissing: Confucius, of KongFuTse, is een wijze filosoof uit het oude China. Uitspraken van deze beste man worden heden ten dage nog gebruikt bij zakelijke strategieën en trainingen. Je kan dus gerust stellen dat de man wist waar hij over sprak. En de quote heb ik dus goed ter harte genomen.

Wat ik las was "de ware mens weet dat wat ver is ook dichtbij te vinden". Een mooie spreuk heel divers interpreteerbaar. Nu wil het geval dat ik mijn grote geluk in de maanden voor "de Quote" gevonden in Zuid-Korea.

Taekwondo was en is mijn grote passie. En ik had daar in Seoul een goede meester gevonden. Hij leerde mij hoe je via sport, bewegen, de martial arts, mensen kunt helpen zich te ontwikkelen en grenzen te verleggen die ze niet voor mogelijk hadden gehouden. Zowel jong als oud bloeide op onder de handen van de meester. Prachtig en geweldig natuurlijk.

Maar… dat was daar, dat was Korea. En ik zat hier in Holland... Een wereld van verschil, duizenden kilometers uit elkaar. Geografie was slechts een klein detail, besloot ik. Wat daar kan, kan hier ook. Voelde mij gesteund door KongFuTse en ging aan de slag.

Nu vele vele jaren later kijk ik met trots en plezier rond in mijn zaak. Niet alleen is het gelukt die waardevolle Koreaanse lessen naar Nederland te halen. Ook heb ik het breder kunnen trekken en helpen mijn team en ik dagelijks mensen hun doelen te halen via een breed scala aan sporten.

En ja, nog altijd als ik een nieuwe, niet zelden Amerikaanse rage voor bij zie komen denk ik even aan KongFuTse en geven we weer een Hollandse twist aan een waardevolle impuls.




Geestig - column in Baarnsche Courant




Een flexibele geest, noemt mijn moeder dat... kunnen omgaan met de minder prettige verrassingen van het leven. Mijn moeder is Zen-meditatie-docent. Haar geest is heel flexibel en daarin is ze een groot voorbeeld voor mij.

Afgelopen week hadden we logees in huis. De ene was verre familie uit Canada, de andere een goede vriendin van haar. Leuke meiden, twintigers op zo'n trip van Europa in 20 dagen. Zo'n trip alleen al vraagt een flexibele geest, volgens mij. De meiden hadden het heerlijk gehad en verbleven nog een aantal dagen bij ons voor een laatste paar dagen in Amsterdam. Tijdens de momenten dat we met elkaar waren viel het me op hoe veel gelijkenissen er zijn. Het is kennelijk toch echt een "familie dingetje", dat met sport en persoonlijke ontwikkeling bezig zijn. Maar er waren op de meest onverwachte momenten ook verschillen.

Op mijn reizen naar Zuid-Korea heb je permanent een "flexibele geest". Dat daar de dingen anders gaan dan je verwacht, dat is logisch. Het is bijna raar als een hele dag volgens plan verloopt. Maar hier in je eigen huis, je eigen dorpje met je eigen familie, dat zijn de momenten dat je verrast wordt.

Interessant is dat, niet waar? Dat waar je het meest relaxed en ontspannen bent, daar wordt je geacht het beste met verrassingen om te kunnen gaan. En in situaties waar alles steeds maar anders is, dan is flexibel blijven vaak een grotere uitdaging. Of niet soms? Soms blijkt dat als je diep in je comfort zone zit, flexibel zijn extra moeilijk is... en daarin zit 'm nou juist de oefening.

Expect the unexpected is een bekende martial arts les. Hij hij bleek nu ook maar weer al te waar. Juist als je helemaal relaxed bent, probeer ook dan iedere verrassing tegemoet te treden als een oefening voor een flexibele geest... Hhhmm... misschien is die interesse in oosterse filosofie ook wel een "familie dingetje".