vrijdag 10 juni 2016

Mijn Jongens - column in Baarnsche Courant



Pas geleden mocht ik bij een militaire ceremonie aanwezig zijn van een van “Mijn Jongens”. Mijn Jongens zijn niet biologisch eigen zoons. Helaas, zou ik bijna zeggen, want ik ben dol op ze… Mijn Jongens, zijn leerlingen uit de Taekwondo en HanMuDo les. Jongens die hard werken, graag trainen, er helemaal voor gaan. Een van hen heeft onlangs gekozen voor een carrière bij de Marine.

Toen hij me het nieuws kwam vertellen, kon ik niet trotser zijn. Tegelijk realiseerde ik me dat mijn bijdrage aan zijn ontwikkeling tot een einde zou komen. Want om vanuit Den Helder naar Baarn te komen rijden voor een training, dat kan ik zelfs niet van Mijn Jongens vragen, hoe groot hun toewijding ook is.

Na een aantal weken bikkelen, op het strand en in de duinen, was daar het moment aangebroken dat hij voor het eerst z’n baret op mocht zetten. Een bijzonder moment in het leven van iedere militair en daarvoor had hij mij uitgenodigd. Dus in alle vroegte naar Den Helder, naar Mijn Jongen. Hoe ver ze het ook schoppen in de wereld, ze blijven tenslotte Mijn Jongens.

Omgeven met mooie rituelen en strak in het gelid, marcheren de jonge mannen en vrouwen op het ritme van de tamboer het kazerne terrein op. Kippenvel op je armen, even flink slikken … wat indrukwekkend. Een moment om nooit te vergeten. Het gezicht van Mijn Jongen daar in zijn nieuwe groep, getekend door kracht, doorzettingsvermogen, compleet vermoeid, helemaal tot zijn grens gegaan en die vervolgens verlegd… Een klein moment later is het dan echt zo ver, de pet mag af, de baret op. En dan die blik! Dát moment, díe grote glimlach die er dan heel even doorheen breekt. Dat vergeet ik nooit meer. Wat een eer om daar bij te zijn.

’s Avonds stuur ik hem de foto’s van de ceremonie en vertel ik hem voor de 1000ste keer hoe trots ik op ‘m ben. In het bericht terug schrijft hij: “het is ook aan jou en Taekwondo en HanMuDo te danken dat ik dit kon…” …. Weer ben ik even stil, weer moet ik een keer flink slikken, weer staat het kippenvel op m´n armen.






Geen opmerkingen:

Een reactie posten